Fai hoxe exactamente un ano saíamos de casa e dicíamos adeus aos rios, às fontes, aos regatos pequenos,... esta terra que recibe coas máns abertas, énchenos estos días desa auga que tanto botamos a faltar, agasálhanos com trebóns que traem recordos da casa, e leva días a darnos auga, esa auga que nom nos pode faltar para viver aos anfibios atlánticos, que alouminha o corpo, que é umha anaina nas noites.
Aínda que o fogar vai com um, que duro é o exilio!
Como pode um sentir tanto apego a umha terra? como pode ser que sem ela sempre nos falte algo? é como se um pedazinho de nós sempre ficara aló, entre os regatos pequenos.
E así hoxe,... hoxe nom puidem conter as bágoas escoitando a Rosalía por boca dumha rapazinha que dicía...